De Amerikaanse conservatieve beweging ondergaat een brutale interne afrekening, waarbij facties openlijk botsen over ideologie, leiderschap en de toekomst van rechts. Recente gebeurtenissen bij de Heritage Foundation, een vooraanstaande conservatieve denktank, hebben diepe kloven blootgelegd, maar het conflict reikt veel verder dan één instelling. Dit is geen tijdelijk geschil; het is een symptoom van een diepere herschikking, gedreven door generatiewisselingen, de afnemende invloed van traditioneel leiderschap en de normalisering van extremistische ideeën.
Het breekpunt: Carlson, Fuentes en de gevolgen
De directe katalysator was het besluit van Tucker Carlson om Nick Fuentes, een beruchte antisemiet, op zijn podcast te plaatsen. De reactie was snel en hevig, waardoor de verdedigers van Carlson – waaronder Heritage-president Kevin Roberts – tegenover critici binnen de organisatie en daarbuiten kwamen te staan. Chris DeMuth, een vooraanstaand erfgoedwetenschapper, nam uit protest ontslag, en interne onenigheid brak uit tijdens een uitgelekte personeelsvergadering waar meerdere werknemers het ontslag van Roberts eisten.
Dit incident stond niet op zichzelf. Soortgelijke spanningen zijn ook aan de oppervlakte gekomen bij andere rechtse instellingen, zoals het Intercollegiate Studies Institute, waar bestuursleden ontslag namen vanwege wat zij zagen als een neiging tot extremisme. Het debat gaat niet alleen over het behoud van traditioneel conservatisme; het gaat over het definiëren van wat er na het Trump-tijdperk komt, en de oude garde heeft niet langer de macht om grenzen af te dwingen.
De ‘rot’ binnen het erfgoed: een cultuur van extremisme
Achter de publieke botsingen heeft een verontrustende interne cultuur wortel geschoten bij Heritage. Een goedgeplaatste bron binnen de organisatie beschreef, sprekend op voorwaarde van anonimiteit, een klimaat waarin extremistische standpunten openlijk worden getolereerd, zo niet actief aangemoedigd. De bron, die Roberts persoonlijk prees, waarschuwde dat er een ‘rot’ is ontstaan, waarbij jongere personeelsleden gevaarlijke ideeën ongecontroleerd naar voren brengen.
De beschuldigingen omvatten racistische en vrouwonvriendelijke opmerkingen achter gesloten deuren, waaronder denigrerende taal over zwarte werknemers en de suggestie dat het vrouwenkiesrecht de Amerikaanse samenleving heeft geruïneerd. Nog verontrustender is dat de organisatie medewerkers heeft behouden met openlijk onverdraagzame opvattingen, zoals E.J. Antoni, wiens racistische en homofobe tweets uit het verleden aan het licht kwamen na zijn nominatie voor een regeringsfunctie.
Heritage ontkent deze beweringen en noemt ze ‘lasterlijk’, maar het bewijs suggereert een dieper liggend probleem. De tolerantie van de organisatie voor extremisme reikt verder dan individuele gevallen en weerspiegelt een bredere verschuiving in de beweging.
De normalisering van het extremisme: het private wordt publiek
Jarenlang circuleerden extremistische opvattingen in conservatieve privéruimtes, afgeschermd van publieke controle. Maar het Trump-tijdperk heeft deze barrières doorbroken, waardoor ooit onuitsprekelijke ideeën mainstream zijn geworden. Discussies over ras, geslacht en religie, die ooit beperkt bleven tot backchannels, domineren nu het publieke debat.
Deze verschuiving is vooral duidelijk op het gebied van antisemitisme. Oudere conservatieven beschouwen joden vaak als een modelminderheid, terwijl jongere activisten steeds sceptischer staan tegenover de Amerikaanse steun voor Israël en wantrouwend staan tegenover de joodse invloed in de Amerikaanse politiek. Deze generatiekloof heeft interne conflicten aangewakkerd, waarbij jongere conservatieven aandrongen op radicalere standpunten.
Het resultaat is een beweging waarin extremistische standpunten niet langer privé worden gefluisterd, maar openlijk worden besproken in openbare fora. De grens tussen extreemrechts en mainstream is vervaagd, waardoor het steeds moeilijker wordt om onderscheid te maken tussen legitiem debat en regelrechte onverdraagzaamheid.
De generatiekloof en de toekomst van rechts
Het breken van rechts is niet louter een geschil over beleid; het is een generatiekloof over identiteit en ideologie. De oudere garde houdt vast aan het traditionele conservatisme, terwijl de jongere activisten radicalere standpunten omarmen. Het Trump-tijdperk heeft deze jongere stemmen kracht gegeven, waardoor ze een platform hebben gekregen om de oude garde uit te dagen en de beweging naar hun beeld opnieuw vorm te geven.
Deze herschikking blijft niet zonder gevolgen. De normalisering van het extremisme heeft gematigde conservatieven van zich vervreemd en interne conflicten aangewakkerd. Rechts is nu in oorlog met zichzelf, zonder een duidelijk pad naar verzoening. De toekomst van de beweging blijft onzeker, maar één ding is duidelijk: de oude regels gelden niet meer.
De conservatieve beweging ondergaat een fundamentele transformatie, en de uitkomst zal de toekomst van de Amerikaanse politiek de komende decennia bepalen. De oorlog bij Heritage is nog maar het begin
